მე და ჩემი დისშვილი თიკო დებივით გავიზარდეთ. ჩემსა და დას შორის დიდი  ასაკობრივი სხვაობაა და თან ლიკუნა პატარა გათხოვდა და შვილიც მალე  შეეძინა. ბექა ჩემი კურსელი იყო, ერთმანეთი სიგიჟემდე შეგვიყვარდა და  რამდენიმე თვეში ოჯახის წევრებს მომავალ საქმროდ გავაცანი.

თიკო იმ ღამეს ჩვენთან დარჩა. აღფრთოვანებული იყო ჩემი არჩევანით და  მეუბნებოდა, რომ რაც შეიძლება მალე გავყოლოდი ცოლად, თორემ ისე ლამაზია,  გოგონები მოგტაცებენო.

ამ დღის შემდეგ ორი თვე გავიდა, მე და ბექა ყოველდღე ერთად ვიყავით. მისთვის საეჭვო არაფერი
შემიმჩნევია. მაგრამ მოულოდნელად შეიცვალა.

ლექციების შემდეგ აღარ მელოდებოდა, სულ სადღაც ეჩქარებოდა. ერთ დღეს უნივერსიტეტში  აღარ მოვიდა, ტელეფონზე რომ დავურეკე გათიშული ჰქონდა. ძალიან ვინერვიულე,  არასოდეს გაუცდენია და ადამიანი ამ დროს მხოლოდ უბედურებაზე ფიქრობ. მასთან სახლში გავიქეცი, მაგრამ ზარის ხმაზე კარი არავინ გამიღო.

კიბეზე ჩამოვდიოდი, მეზობლის ქალი რომ დავინახე. ლენა ბებოს კარგად ვიცნობდი,  ბექამ გამაცნო. სულ კორპუსთან იჯდა და მზესუმზირას ყიდიდა. შეშინებულმა  ბექას ამბავი ვკითხე. თავიდან მიმალავდა, მაგრამ მერე გამომიტყდა, ერთი  საათის წინ ვიღაც გოგოსთან ერთად შევიდა სადარბაზოში და მე შენ მეგონეო.  ამის შემდეგ არაფერი მითქვამს.

სკვერში დავჯექი და დაველოდე, როდის დატოვებდნენ სახლს ბექა და მისი ახალი რჩეული, რომელიც შემდეგ ჩემი დისშვილი აღმოჩნდა. თიკო და ბექა ამ ამბიდან ორ  კვირაში გაიპარნენ.

თავიდან ყველა გაგიჟებული იყო, მაგრამ შემდეგ აპატიეს. ერთ დღეს დედამ მითხრა,  სახლში უნდა დავპატიჟო, სირცხვილია, მეზობლები რას იტყვიანო. იმ დღის  შემდეგ სახლიდან წამოვედი.

სამი თვეა მეგობართან ვცხოვრობ და ნათესავებიდან არავინ აღარ მინახავს. არ  ვიცი, ასე რამდენ ხანს ვიცხოვრებ, მაგრამ იმ სახლში დაბრუნება აღარ მინდა.